States maart/april 2018
Donderdag, 22 maart 2018
Na afscheid genomen te hebben van Tonie, heeft Karen ons afgezet bij Station Houten,
voor de trein naar Schiphol. Wij waren net op tijd om een eerder trein te halen, was ons
speling gaf op Schiphol.
Daar aangekomen direct naar de incheck balie van UA, de eerste mondelinge
veiligheidscheck ondergaan, de bagage afgeleverd, door de ticketcontrole, door naar boven,
de fysieke veiligheidscheck, uiteraard moest mijn tas open, alleen mijn huissleutels!!
even checken. Tja, dat zijn steekwapens. Verder niets aan de hand.
Dan door naar de douane, elektronisch het paspoort checken, met gezichtscontrole,
dan naar de taxfree-zone. De eerste stappen zijn genomen.
Na wat rondslenteren op tijd naar de gate. Daar nog wat gelezen en toen het bericht dat we
weer uit de lounge moesten!! Security check!! Geen drugs- of bomhond de lounge in, maar nee,
iedereen mocht na het tonen van paspoort en boardingpas weer naar binnen.
Je wordt moe van die mensen. Maar goed, eenmaal binnen weer een zitplek gevonden en
wachten. Wij waren ingedeeld bij groep 4, de laatste om binnen te gaan, omdat wij achterin
zouden zitten. Ok, het zij zo.
Toen wij aan de beurt waren, waren we ook zo binnen. Geen probleem. 2 Stoelen naast elkaar
rij 38. Crew, vriendelijk.
Maar een technisch probleem, vertraging 30-45 min. Wachten, koffie of thee, goed opgelost.
Uiteindelijk werd het een uur. Toen nog een kwartier taxiën en eindelijk, opstijgen.
De plekken gingen wel, het board entertainment, wel aardig, maar wel duidelijk gedateerd en
minder dan bij Emerates. Die kiezen we de volgende keer weer. Ook net wat meer beenruimte,
kost wat meer, maar dan heb je ook wat.
De voorkeur voor vegetarische maaltijden was prima, het eten goed, geen fysieke problemen
en eerder eten dan de rest :-).
Het filmpje gezien, een beetje gelezen, een beetje geslapen, tja zo kom je de tijd door. Tot dat
de atmosfeer je tegen gaat staan, warm, benauwd en donker. Claustofobisch, vrees ik.
Het licht was gedimd. Buiten schijnt altijd de zon, dus als je wilt slapen, dan wordt er gedimd,
het licht zwakker en de luikjes dicht. Die van de ramen, natuurlijk ook de andere…Maar dit
wordt mij zo nu en dan teveel, opgestaan, naar de keuken (heet de pantry, geloof ik) en daar
wat gestaan. Gelukkig een stewardess met begrip voor de situatie, zijn heeft hetzelfde probleem,
maar als ze werkt heeft ze daar geen last van. Een verkoelend pack voor in de nek en een paar
asperines werkten. Ik kon er weer even tegen. Balen zo iets. Wil je wat verder weg, dan moet
je vliegen, maar een lange vlucht….
Uiteindelijk: Chicago!!
BIj de landing bleek dat we wind achter hebben gehad en de piloten hebben alle zeilen bij gezet,
we kwamen nagenoeg zonder vertraging aan.
Raar idee, ’s morgens vertrekken, dezelfde dag ’s middags landen, na 9 uren vliegen.
Onderweg in het vliegtuig een immigratieverklaring ingevuld, kon er ook nog wel bij.
Na het landen, diezelfde gegevens elektronisch ingevuld en voorzien van een foto verstuurd
naar, tja waarnaar? Iedereen moet dat doen anders kom je niet binnen, dus tja, niet te veel
vragen. Vragen maken alleen maar verdacht.
Maar goed na het ophalen van de bagage, het hotel gebeld voor de shuttle, die kwam ons
ophalen, de wagen te klein natuurlijk voor al die mensen en alle bagage. Extra taxi gebeld en
iedereen is aangekomen bij het hotel.
Bij het inchecken vernomen dat het ontbijt om 06:00u zou zijn, precies het moment dat de
bus er zou zou zijn. We zouden wel zien. De groep was groot en zou toch in zijn geheel
opgehaald worden.
Na de bagage op de kamer gezet te hebben, zijn wij gaan lopen naar een outlet centre,
maar 2 km verderop. Konden we gelijk wat Amerikaanse sfeer opdoen. Het winkelcentrum
gevonden, langs de winkels gerend, hadden we geen zin in. BIj een restaurantje een salade
gegeten en weer terug naar het hotel.
Net voor het donker terug, even en paar boodschappen gedaan bij de Aldi(!!) en naar de kamer.
Geen zin meer in eten, vroeg slapen om in het ritme te komen.
Vrijdag, 23 maart 2018
De wekker om 05:00u, om 06:00u komt de bus. Douchen aankleden, de tas weer inpakken en
naar beneden. Een snelle koffie en de wachten op de bus. De hal loopt steeds sneller vol met
Nederlanders, zelfs een paar Duitsers. Om 06:00u de ontbijtzaal open!! Iedereen in de rij om
toch nog even voor vertrek iets te kunnen eten, er is betaald voor het ontbijt per slot.
Tegen 06:15u het signaal dat de bus er is, iedereen met koffers naar buiten en binnen een mum
van tijd is de bus gevuld. Geen idee dat de groep zo groot zou zijn. We zitten met bijna 60 man
in een touringcar. De bus stort zich in de ochtendspits, waarbij het licht steeds mooier wordt,
het verkeer steeds drukker en Chicago steeds indrukwekkender.
Na verloop van tijd wordt de file minder en kunnen we op volle snelheid naar Middlebury.
In de regio van Middlebury blijken veel camperbouwers te zitten. We tellen aan weerszijden
van de weg toch wel zo’n 8 tot 10 bedrijven die die dingen maken.
Aangekomen bij de KOA camping van Elkhart, zien we de een enorme vloot van RV’s staan,
die worden vandaag allemaal uitgeleverd. Na instructies ontvangen te hebben en de lijst met
volgorde bekeken te hebben stort iedereen zich op de toiletten en de koffie, noodzakelijkheden,
naar blijkt.
TIjdens het wachten steken wij nog even de weg over naar een lokaal winkeltje met snuisterijen
en antiek. Snuisterijen, tja, antiek, nee. Wel Amish gespot!! Vrouwen in die winkel, met lange
rok en witte hoofdkapjes, zo uit de 19e eeuw!! Krankzinnig, dat die zich nog staande kunnen
houden in deze tijd, aan de andere kant dwingt dat wel respect af.
Na verzadigd te zijn van het winkelaanbod, lopen wij nog even naar buiten, op terugweg naar de
camping. Terwijl wij staan de wachten rijdt er een rijtuig langs met paard, Amish!!
Vol verbazing dat dat nog bestaat in deze tijd.
Wij zitten blijkbaar in een deel van de Amish streek. Wij zullen er later op de dag nog meer zien,
tot verbazing ende vermaek. Zelfs blijken er onderweg verkeersborden te bestaan die
waarschuwen voor overstekende Amish rijtuigen!!
Maar goed, rond 14:00u nemen wij de documenten en onze camper in ontvangst,
voertuig controle, uitleg, onze spullen erin en rijden.
Wij gaan naar Bluffton (Il), daar is een KOA camping die het gehele jaar open is en het is al
wat op weg. Daarbij komt dat er een weerwaarschuwing van kracht is voor een sneeuwstorm.
Wij besluiten daarom niet naar het westen, maar naar het zuiden te reizen. De temperatuur is
dan hopelijk beter en we volgen Route 66, alternatief plan. Komt door het weer.
Na 150 km rijden aangemeld bij de camping, een supermarkt gezocht voor het hoognodige en
terug naar de camping voor eten en slapen. Uiteraard kochten wij goede Californische wijn, dat
hoort zo in de States. Ook hebben we de camperinventaris uitgebreid met een koffiezetapparaat,
wij vinden dat standaard in een camper, de Amerikanen blijkbaar niet. Voor omgerekend 12
Euro was dit geregeld. Een toaster konden we elders regelen, ook die voor een gelijke prijs.
Overigens toen wij bij de eerste supermarkt gingen afrekenen, werd mij naar mijn legitimatie
gevraagd, ik zie er nog steeds jonger uit dan 21 :-), blijkbaar.
BIj het installeren van de camper blijkt dat er het nodige verkeerd is, de radiocd speler in het
dashboard werkt niet tijdens het rijden, maar pas na het aansluiten op het stopcontact.
Stopcontacten werken niet, balen, geen computers opladen. Alleen de usb aansluiting van de
radio/cdspeler werkt daarvoor. Maar dan heb je ook direct een display als een lichtorgel.
Een radio/cd speler die niet met zijn tijd mee gegaan is. Evenals het dashboard van de camper
overigens, verouderd, eenvoudig, maar goed, storingsvrij.
De oven en de magnetron blijken ook niet te werken, niet handig met het bereiden van een
maaltijd. Uiteindelijk doen we dat maar met pannen. Het geeft nog een ander probleem,
wij moeten om koffie te zetten en brood te roosteren, naar het sanitairgebouw, daar zijn
stopcontacten. Onhandig, maar is het niet anders.
Ne een smakelijke maaltijd, water gehaald voor de vaat en het toilet. De waterleidingen zijn
winterprotect gemaakt, dus niet te gebruiken, alleen spoelen met water uit een emmer. De vaat
moet gewassen worden met water uit de ketel. Een beetje behelpen, maar ach het is net
kamperen. Het gordijntje om de bestuurscabine af te dekken, past niet. Wat een stelletje
amateurs om zoiets maar half af te werken. Als je goed door de camper kijkt zie je dat er meer
delen zijn die slecht geplakt zijn of waar een schroef door de wanden komt.
Zaterdag, 24 maart 2018
Na een koude nacht onder 4 dekens, op tijd opgestaan,
gedoucht en ontbeten en weer onderweg, richting Springfield (Il).
Eenmaal onderweg werden we overvallen door een (of de) sneeuwstorm.
Langzaam rijden dus. Even een stop stop bij een KOA camping onderweg voor een sanitaire
stop en weer door. In eerste instantie zouden we bij deze stop blijven, maar alles is wit van de
sneeuw en het is pas 13:00u. Wij besluiten onderweg een koffie te nemen en door te rijden
naar Springfield (Il), om de sneeuw achter ons te laten.
Tijdens de koffie en staande in de sneeuw worden we nog staande gehouden door een
Sherrif/Police of iets van dien aard. Die ontdekte (wat wij al wisten) dat wij geen kentekenplaten
op onze camper hadden. Na uitleg hoe wij aan de camper kwamen, na het laten zien van een
‘cute’ rijbewijs, konden we onze weg vervolgen. WIj weten ook niet waarom we geen
kentekenplaten hebben.
Na de nodige, door slippartijen gestrande auto’s gezien te hebben, het leek wel een slagveld,
de Highway 73 West, aangekomen op de KOA in Springfield (Il). Zou Dusty hier vandaan
komen? Vast niet, ‘Dusty’ klinkt woestijnachtig.
De camper op zijn plek gezet en aangesloten. Tot onze stomme verbazing: stroom,
op de magnetron, op de stopcontacten!! Geen flauw idee hoe dit kan, maar het werkt.
Gratis wifi op de staanplaats en ik kan dit dagboek starten. Wauw, een fijn gevoel na een
stressvolle dag, 450 km rijden door sneeuw over gladde wegen, in Nederland zou dat code
rood gegeven hebben. In Springfield heeft het overigens niet gesneeuwd en zijn de velden leeg
en schoon, het is wel nat en koud, maar daar komt de komende dagen verandering in.
Dit betekent morgenochtend, koffie en toast aan tafel in de camper. Het loopje naar het
toiletgebouw, ach, dat lukt nog wel denk ik.
Zondag, 25 maart 2018
Vannacht goed geslapen, geen trein met toeters en bellen die met regelmaat te horen was,
maar stilte en niet onbelangrijk, een muts opgezet, ik verlies dan minder kou. Hielkje heeft
daar geen last van, van het verlies van kou bedoel ik, niet de muts. Fijn was het ook een
complete nacht te hebben, dat betekent dat we biologisch op schema komen.
Douchen, ontbijten (alles werkt naar behoren, koffie en toast binnen handbereik, nu had
alleen een ventilator in het dak het begeven), vaatwassen en Springfield (Il) ontdekken.
Het is behoorlijk fris, maar droog en de zon schijnt. Het kan slechter.
Eigenlijk start deze in Chicago (Il), maar door de weersomstandigheden
wordt dit ons alternatief.
In Springfield (Il) heeft Abraham Lincoln gewoond. HIer zijn diverse plekken, zijn woonhuis
inclusief de wijk er omheen is geconserveerd en behoord tot National Heritage. Het
bezoekerscentrum hebben we bezocht (zoals gebruikelijk vraagt iedereen waar je vandaan komt
en zodra ze horen Netherlands; Awesome!!, het is een gewoonte van ze) en het huis, plus de
wijk bekeken. Leuk, maar de rondleiding was wel erg verheerlijkend.
Maar goed, interessant om te zien, daarna zijn we naar de Tomb gegaan, daar ligt Abraham
begraven. Bijzonder was het om te zien dat je gewoon per auto of RV over de begraafplaats kunt
rijden en dan bijna naast het monument kunt parkeren. Ondenkbaar in Nederland.
Na dit monument nog even een Mall bezocht, maar dat was niet waar wij – bleek – voor in
waren. Doorgereden naar het memorial park van Abraham Lincoln, even gewandeld, tot bleek
dat het wel erg Amerikaans was, groot en niet te belopen in een uurtje of twee. Dit zou een dag
kosten. Dan maar door naar de camping waar we voor het eerst voor de camper konden zitten,
genietend van een goed glas wijn.
Morgen vervolg Route 66. Op naar St. Louis.
Maandag, 26 maart 2018
Na wederom een koude nacht, rond vriespunt, een rustige start, bijna de
enige op de camping. Gezien de rust op de camping zien wij een paar
grote eekhoorns en een bijzondere rode vogel:
rode kardinaal vogel. Ik heb er geen foto van kunnen nemen,
maar hij was bijzonder om te zien.
Na de vaat, afkoppelen en op weg naar het zuid-westen.
De wegen en de bewoning waar we af toe door rijden,
zijn niet de beste, best wel vervallen.
zijn niet de beste, best wel vervallen.
Een eerste stop voor koffie bij Subway in Carlinville (Il).
Een leuk plaatsje, voornamelijk
Een leuk plaatsje, voornamelijk
gesitueerd rond een grote rotonde, de enige op route 66,
voorzien van een feesttent. De
voorzien van een feesttent. De
bebouwing rond het plein is gerestaureerd en dateert uit de
19e eeuw. Verschillende gevels
19e eeuw. Verschillende gevels
zijn uit steen opgetrokken, terwijl er ook nog wat houten
gevels te zien zijn.
gevels te zien zijn.
De meest pittoreske gevel is die van een voormalig hotel,
waar in een deel ervan nu een kapper zit. Helaas gesloten, maar het interieur is uit de jaren ’50,
met platen aan de muur vanElvis en Marilyn. Uiteraard ontbreken wandversieringen van
route 66 niet.
waar in een deel ervan nu een kapper zit. Helaas gesloten, maar het interieur is uit de jaren ’50,
met platen aan de muur vanElvis en Marilyn. Uiteraard ontbreken wandversieringen van
route 66 niet.
Verder gereden en onderweg even gestopt voor boodschappen en lunch. Tijdens de lunch
nog even een onweersbui getrotseerd (wij zaten toch in de camper). Gezien het weer besloten
om St Louis niet in te gaan, maar om door te rijden. Ook dat was geen sinecure, druk, heel veel
wegen en afslagen. Zelfs met behulp van de Garmin, blijkt het lastig om een keer de juiste afslag
te nemen en moeten we een paar kilometers omrijden.
We komen zelfs al rijdend langs de beroemde Arch van St. Louis,
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gateway_Arch. Indrukwekkend, maar met dit weer en deze
drukte….Wij besluiten onze weg te vervolgen naar de ‘old route 66’ en een camping te zoeken.
De huidige wegen zijn enorm druk en dan rijden we nog geeneens in de spits. Wij kiezen ervoor
om een KOA camping te nemen in Eureka (Mo).
Morgen vervolgen we onze weg over de route 66. Zoveel mogelijk binnendoor. Grote steden in
de States zijn echt heel groot en hebben heel veel wegen. Bijkomend verschijnsel is dat je rechts
voorbij gereden mag worden, zolang je zelf maar je rijbaan houdt (keep your lane). Maar je moet
dan drie kanten in de gaten houden en zonder binnenspiegel is dat een erg vermoeide klus.
Dinsdag, 27 maart 2018
Na een relatief rustige nacht, een treinspoor met treinen aan de ene kant en een begraafplaats
aan de andere kant van de camping, een prima ontbijt, onze weg vervolgd over de Route 66.
Overigens moet ik wel melden dat om onbekende reden de autoradio vanaf vanmorgen ook
werk tijdens het rijden. We hebben niets gedaan, net als bij de magnetron. Een voertuig vol
verrassingen.
Deze weg is vervangen door Highway 44, maar rijdt wel nostalgisch. Er zitten plekken bij die
erg vertragen en dan kan ik mij voorstellen dat er een vernieuwd traject aangelegd is. De oude
route volgend komen we langs de zelfkant van het Amerikaanse platteland. Fraai onderhouden
huizen met veel grond en verderop een nederzetting met de naam Paradise, bestaande uit oude
caravans of iets dat daarop moet lijken, soms in verval, vaak met de nodige rotzooi er omheen.
De mensen die je daarbij ziet, doen het ergste denken en dat weet je waar Obamacare voor nodig
was en is.
Het regent onafgebroken, voorjaar, gelukkig geen sneeuw. Onze eerste stop is in Cuba
(creatieve namen hebben ze hier). Een klein stadje zoals veel Amerkaanse nederzettingen,
gesitueerd rond een kruispunt, dus naar 4 zijden bebouwing.
Dit plaatsje heeft een bijzondere insteek, een aantal gebouwtjes zijn geconserveerd uit de ’50
en verder heeft een creatieve geest bedacht dat het wel leuk zou zijn om muurschilderingen te
laten maken. Die zien er goed uit, tevens een reden om een muur te laten staan.
Het café waar wij onze koffie nuttigen heeft nog steeds een jaren 50 uitstraling, grappig om te
ervaren. Wel wordt er van ons verwacht dat we óf ontbijten óf lunchen. Hm, 11:15u, wij kiezen
voor een compacte lunch, bestaande uit aardappelroomsoep met brood en vlees. De soep is niet
slecht in combinatie met de koffie, maar het vlees is zo zout, niet te eten. We leggen het maar
terzijde.
Nog even wat muurschilderingen gefotografeerd, daarna onze weg vervolgd.
Na verloop van tijd blijkt dat bij het kruisen van de Highway 44, de ‘oude’ borden niet altijd op
hun plek staan. Overigens vertraagd het binnendoor rijden zo danig, dat onze gps een vrij late
aankomsttijd aangeeft. Wij hadden het idee om naar Joplin (Mo) door te rijden, maar we stellen
ons plan bij en ga naar een KOA in Lebanon (Mo). Hier komen wij tegen 15:00u aan. Nog steeds
in de regen, maar nu echt op de Route 66.
Woensdag, 28 maart 2018
Na een wederom, koude nacht, rond middernacht hield het op met regenen en klaarde het op.
We hebben vergeefs gewacht op de toegezegde koffie van de beheerder, dan maar zelf ons
ontbijt klaar gaan maken. Na de vaat, nog steeds geen teken van leven vanuit de receptie, dus
ook geen gratis koffie, op weg gegaan over de Route 66. Overigens heeft deze KOA camping
recentelijk het sanitair vernieuwd met een prachtig resultaat. Bewegingssensoren en waar wij
in Europa donkere tegels gebruiken is hier hardhout gebruikt, erg mooi. Om over de
regendouches maar niet te spreken, die maken het af.
Lebanon (Mo) heeft een bibliotheek waar een klein Route 66 museum in gevestigd is, dat
kunnen we niet negeren:
Onze trip gaat vandaag naar Joplin (Mo), verder naar het westen. Onderweg is het af en toe
lastig om de route goed te volgen, omdat ook hier een enkel bord ontbreekt.
Net na Springfield (Mo), 2118 Old 66, Ash Move, rijden we langs een voormalig tankstation
c.q. garage. Wij stappen uit en met camera in de aanslag lopen we het erf op.
Even later komt de eigenaar naar buiten en verwelkomt ons hartelijk.
Hij begint honderduit te vertellen en weet van alle oude auto’s die op zijn erf staan het bouwjaar
en het type te vertellen. Hij heeft zelfs de oude werkplaats in takt gehouden en een klein
museumpje aan het tankstation toegevoegd.
Na afscheid van de man genomen te hebben, doorgereden naar Chartage (MO), daar wat
rondgewandeld, ons verbaasd over het enorme gerechtsgebouw op het centrale plein en de
grote hoeveelheid ‘antique’ winkels (lees kringloop) rond het plein, zijn we door gereden naar
Joplin (Mo) en hebben we route 66 vaarwel gezegd. Deze buigt nu af naar het zuid-westen en
wij willen naar het westen.
Donderdag, 29 maart 2018
Vandaag een reisdag, wij willen door het saaie Kansas naar het westen. De dag start vochtig,
geen wonder als je mijn laatste foto hierboven ziet, avondrood….
Maar goed, camping met lage bezetting, maar erg veel storende geluiden van vrachtwagens,
die rijden de hele nacht door.
Over de Highway 166 van Joplin naar de volgende KOA bij Wellington. Een glooiend landschap
met zo nu en dan een kleine nederzetting, al dan niet verlaten of een goed onderhouden huis
naast een complete bouwval.
Bij Oxfort (KA) rijden wij op onze weg nog langs een voormalige watermolen, deze is
gerestaureerd en omgebouwd naar een restaurant, nu gesloten. De huizen er om heen,
zijn op twee na verlaten en behoorlijk vervallen. Terwijl wij aan de wegkant even een
kleine lunch nuttigen, worden wij verrast door een county police officer, hij had de melding
gekregen dat er een RV midden op de weg stond, of we maar naar de overkant wilden. Nou,
dat hebben we maar even gedaan. Overigens hebben wij in de tijd dat wij daar stonden,
buiten de US Post, één auto en één golfkar gezien, dus voor wie wij nu in de weg stonden….
er was zeker 5 meter ruimte rond de RV.
Toen wij onze weg vervolgden naar de camping reden wij tussen velden door, die ons onbekend
voorkwamen, dit bleek katoen te zijn, nu weten wij dan ook waar de t-shirts vandaan komen.
Op de KOA van Wellington (KA) was nog plaats genoeg, even aanmelden, betalen en je krijgt
een plattegrond mee met de nodige gegevens. Dat zijn, de aan jou toegewezen staanplaats,
de plek waar de sanitairvoorzieningen zijn en de wifi code. Onmisbaar om de dag en
aansluitende nacht door te komen. Even wat boodschappen gedaan bij de Wallmart
(500m verderop) en weer terug om onze plek op de camping in te nemen.
De nodige apparatuur opgeladen, blog bijgewerkt, de route voor morgen doorgenomen,
de krant gedownload en gelezen, koffie gezet, zo kom je de dag weer door.
Inmiddels zijn er anderen die deze camping hebben gevonden om de nacht door te brengen.
De éne na de andere camper komt binnen rijden. De één nog groter dan de ander, zoals dat
hoort in de States. Veelal hangt er aan de grootste exemplaren een personenauto om de
boodschappen mee te doen.
Eén exemplaar valt op: een bus variant, met auto erachter, ik gok zo’n 30 feet. Uit de bus komt
een vrouw van middelbare leeftijd met twee honden, die naar het uitlaatveldje gesleept worden.
De vrouw maakt binnen het veldje de honden los en neemt plaats op de aanwezige s
chommelbank. Ze roept het e.e.a naar de honden, schommelt wat en als één van de dieren
zijn behoefte heeft gedaan, wordt er een zakje uit de houder gepakt om het afval op te ruimen.
De temperatuur buiten is ongeveer 12 graden, best wel fris. Weer aangekomen bij de RV heeft
de meereizende man het voertuig uitgebouwd en klaargezet. De honden naar binnen, mevrouw
neemt plaats aan de campingtafel, per slot ben je op vakantie en die breng je buiten door.
De man rommelt iets aan het uitschuifgedeelte ter hoogte van de zitkamer en vòila, een luik
open en de tv draait naar buiten. NIet het kleinste exemplaar. De vrouw, inmiddels met dikke
jas en capuchon is geïnstalleerd, koffie en sigaretten maken het campinggevoel compleet.
Op Europese campings kijk je naar het neer- en opzetten van tenten en caravans, hier is het
installeren van een RV een belevenis.
Intussen naast de camping:
En als het donker wordt:
Vrijdag, 30 maart 2018
Vandaag verder westwaarts. We gaan richting Dodge City (KA). Een voormalig westernstadje,
series als Mcloud, Gunsmoke en Rawhide zijn hier opgenomen.
Rond Boothill, een voormalige begraafplaats waar men met de laarzen nog aan begraven werd,
is een historisch museum ingericht van weer opgebouwde panden.
Dodge City is ook bekend om de bisonslachtingen die hier plaatsvonden. Om de indianen
te verdrijven besloot men hun bron van voedsel en kleding uit-te roeien, vele jagers kwamen
hier naar toe om tegen betaling bisons af te schieten.
De straat die als doorgaande weg functioneert is de Wyatt Earp Street. Nostalgie.
Wij passeren rond Dodge City veel vleesverwerkende bedrijven, de runderen worden er als
kadaver aangevoerd of staan in grote aantallen binnen omheiningen te wachten op hun beurt.
Inmiddels is de wind erg toegenomen en omdat wij die direct van opzij op de rv krijgen, is het
rijden erg vermoeiend en komen wij minder goed mee met de rest van het verkeer. De rv vangt
erg veel wind. Na een tankstop in Seracuse (KA), zoeken wij net buiten de plaats een
overnachtingsplek op, weliswaar geen camping, maar een plek met stroom en water. Voor $20
overnachtingsplek op, weliswaar geen camping, maar een plek met stroom en water. Voor $20
per nacht kunnen we hier staan. Het is onwennig, niet op een camping, maar verder rijden is
geen optie, dat wordt te laat.
Wij komen naast een ander kampeerder te staan, maar of die er voor één nacht staat,
valt te bezien. Het geeft ons een iets veiliger gevoel, we staan niet alleen.
Deze plek geeft ’s avonds wel iets speciaals, volle maan en een onbewolkte hemel:
Zaterdag, 31 maart 2018
Na een iet wat onrustige nacht, ik hoor natuurlijk alles en het koelt toch weer af naar het
vriespunt, ontbeten en verder gereden. Douchen moesten we in een verderop gelegen gebouw
doen. Zeer spartaans ingericht en verder bleek ik de enige met een warme douche,
Hielkje bleef er van verstoken. Door naar westen.
Onderweg tussen La Junta en Las Animas (CO), bezoeken wij een gerestaureerd fort,
Bent’s Old Fort. De eerste handelsnederzetting op de grens met Nieuw Mexico.
Hier werd handel gedreven met de indianen, voornamelijk in bisonhuiden.
Na een bezoek verder gereden naar onze volgende stop, een KOA camping bij Colorado City
(CO). Op weg er naar toe zowel saaie als spectaculaire vergezichten gezien.
Even een paar cijfers: tot nu toe zijn wij iets meer dan een week onderweg, wij hebben ruim
1600 mijlen gereden, wij zijn inmiddels gestegen van ongeveer 300m boven zeespiegel naar
bijna 1900m boven zeespiegel. Grote problemen met de rv zijn gelukkig uitgebleven, één
lampje in de zekeringkast blijft branden en een metalen hoekprofiel van een spatlap hebben
we kunnen redden van een kamikaze actie, dit ligt nu in het bagageruim. De rv is dus nog
compleet. Het enige is nog het cabinegordijn, daarvan is het tweede deel klittenband niet
bevestigd, dus dat moeten we klemmen.
De benzineprijs hier is ongeveer 0,50 ct p/l, niet exact, omdat hier alles in gallons gemeten
wordt. Op het moment van dit schrijven is de dollar ongeveer 0,80 eurocent. Voor ons een
meevaller. Het enige nadeel is dat de verschillende staten er verschillende beleidsvormen op
na houden v.w.b. alcohol. Een goede wijn uit Califonia is zeer te waarderen, Kansas verkoopt
bijv geen alcohol, bij Wallmart weet men niet echt wat het is, terwijl andere staten verschillende
belastingen heffen. Nu in Colorado bijv. is een wijn, waarvoor wij eerder $ 8 voor betaalden,
in eens $18 of meer. Dat valt tegen, dan maar meer water drinken.
Ik heb nog geen groot verschil in benzineprijs kunnen ontdekken, wel accepteert het ene merk
zonder problemen de creditkaart, terwijl het ander je postcode wil weten voordat je kunt tanken. Dat levert toch wel een handicap op en moeten we vaak naar binnen om e.e.a. uit te leggen. Er valt mee te leven.
Wifi is bijna overal goed, zodat we de krant kunnen downloaden en de mail kunnen bekijken.
Een enkele keer hebben we een toegangscode nodig. Een enkele keer is de verbinding te slecht,
dan lukt niets en lopen we internetvertraging op, nou ja, als dat alles is…
Zondag, 1 april 2018
Na een mooie en redelijk warme afsluiting van de zaterdag, volgde een bijzonder koude nacht,
met een temperatuur rond het vriespunt. Ik werd er zelfs onwel van, omdat ik niet warm kon
worden in bed.
Toen wij wakker werden bleek het weer omgeslagen en het was mistig en kil. Na het ontbijt
vertrokken van deze camping om door de Rocky Mountains te rijden en een volgende stop bij
Gunnisson (CO) te maken.
Onderweg even gestopt bij een zelf
gebouwd ‘kasteel’; Bishop Castle.
Een bouwwerk, op zich een kunst
om dit te bouwen, qua stijl vermoedelijk
geïnspireerd door Gaudi. Je kon er vrij
trappen beklimmen, binnen en buiten,
zalen en gewelven zien. Best knap om
zoiets te bedenken en te maken. Het
geheel was voorzien van div. borden met
teksten waar de man het niet mee eens was.
Het lijk erop dat de overheid zich enigszins
heeft bemoeid met bouwvoorschriften,
waar de man het niet mee eens was.
Verder gereden, de omgeving werd steeds
boeiender, een alpine landschap,
wij gingen steeds hoger en gingen
een pas over (3400m) om uiteindelijk weer
te dalen en in Salida (CO).
uit te komen. In Salida even rond gelopen bij een zeer aangename temperatuur, er waren zelfs terrassen bezet.
uit te komen. In Salida even rond gelopen bij een zeer aangename temperatuur, er waren zelfs terrassen bezet.
Dan weer verder naar Gunnison (CO) naar de geplande KOA camping, maar helaas, die bleek
nog zeker een maand gesloten. Bij een poging om een andere camping te vinden, bleek ook die
gesloten. Alles was hier nog in winterstand. Dan maar door naar Montrose (CO), die KOA
camping is het hele jaar open. Van Gunnison naar Montrose (CO) is een weergaloze rit,
vergezichten, 
langs een rivier die zich door een kloof (de Monarch kloof 3448m) slingert, staal blauwe lucht,
zon en in de verte bergtoppen met sneeuw. Helaas geen foto’s van de rit, er was geen
mogelijkheid om te stoppen. Het eerste deel zien wij nog sneeuw en ijsresten op en langs de
rivier, zodra we gaan afdalen veranderd het landschap. Sneeuw is er niet meer, groen, dit
gedeelte heeft een warme wind, het ligt verscholen achter een bergrug. Bij de Pinnacles een
eerste stopmogelijkheid, ze foto boven. Onvergetelijk deze rit.
Omdat het zondag is en Pasen, is het kantoor niet bezet. Wij kunnen inchecken en een briefje
in de bus doen, morgen verder inchecken, we willen hier twee nachten staan, dan maar geen
wifi, daarvoor hebben we codes nodig. Foto’s komen maandag wel.
Maandag, 2 april 2018
Vandaag een rit gepland naar de Black Canyon van Gunnison. Een half uur rijden vanaf
Montrose, terug richting Gunnison. Twee van de drie rijrichtingen zijn open evenals het
bezoekerscentrum, dus dat komt goed uit. De RV in trekstand (low gear), de weg stijgt
behoorlijk, voelen we ook aan onze oren. Slingerend naar de bovenkant van de Canyon.
Deze Canyon is in de documentatie van de camping en op internet te vinden, maar vreemd
genoeg niet in onze Lonely Planet gids. Ten onrechte vinden wij.
De rit over de rand van de kloof (Rim, hoogte 3400m) neemt meer tijd in beslag dan we
verwacht hadden. Mede omdat we stralend weer hebben met een helder uitzicht en
verschillende uitzichtpunten. Een verrassende ontmoeting doet ook veel:
Hiervoor sleep je dan ook je teleobjectief mee.
Uiteindelijk besloten we terug te keren naar de camping, de wind trok aan, het kan hier hard
waaien, de bewolking nam toe, zodat de vergezichten minder ver werden en het woestijnzand
begon al in vlagen over de weg te komen.
Morgen plannen we naar MOAB (UT) te gaan en de nabijgelegen woestijnachtige
natuurgebieden Arches en Canyonlands te bekijken. Qua gereden afstand zitten we goed op
schema, we hebben ongeveer 2/3 van de gehele afstand afgelegd, zodat we nu af te toe langer
op één plek kunnen blijven. In Montrose, overigens, is het nu tegen de 20C, we lopen in t-shirt.
Behalve in de wind, dan is de gevoelstemperatuur een paar graden lager.
Dinsdag, 3 april 2018
Maandag een geweldig voorjaarsgevoel gekregen, maar dat werd afgestraft na een koude
nacht met veel wind. De ochtend was strak blauw.
’s Morgens na het ontbijt vertrokken richting Moab (CO), dat bleek toch anders uit te pakken
dan we verwacht hadden. Op de laptop leek het een beetje slingerende route, zonder
bijzonderheden, maar eenmaal onderweg werd het toch weer een alpine route, verder door
de Rocky Mountains. 
De omgeving is ruig, rotsen, kleine struiken, rode aarde. Op een enkele plek staat een huis, hoe kunnen die mensen
De omgeving is ruig, rotsen, kleine struiken, rode aarde. Op een enkele plek staat een huis, hoe kunnen die mensen
hier wonen of een bestaan hebben? In het begin rijden we nog langs een riviertje, zodat het nog
wat groen is in de bermen. Zodra we de pas (hoogte 3000m) over zijn is dat riviertje nagenoeg
verdwenen en is het dor en droog aan weerszijden van de weg. We zijn wel blij dat we deze
route genomen hebben, dit is minder druk dan een highway en de omgeving is imposant.
Naarmate we dichter bij Moab (CO) komen wordt drukker, dit is een toeristencentrum met
diverse activiteiten, variërend van motorrijden tot helivluchten. We zien de vreemdste off-road
voertuigen op de campings staan. Ook varianten waarin je met een helm op moet rijden.
Als het maar wielen heeft mag het op de weg en mag je er mee rijden.WIj genieten intussen van
een voorjaarszon met een zeer goede wijn. Nog aangeschaft bij Montrose. In Utah zijn de
alcoholregels ook weer wat strenger.
De KOA camping hebben we gereserveerd, dat bleek nodig, het lijkt vol. Met die wetenschap
hebben we onze volgende KOA maar alvast gereserveerd. Het wordt de KOA in Monument
Valley. Maar die komt donderdag aan de beurt. Eerst nog Canyonlands en wellicht Arches.
Woensdag, 4 april 2018
CanyonLands, de ingang ligt aan de noordkant voorbij de ingang naar Arches. Eénmaal de
afslag ernaar toe genomen, blijken we eerst de afslag naar Dead Horse Point te passeren, daar
gaan we later naar toe, dan nog 15 km doorrijden om bij de portiersloge te komen, dan nog 15
km voor het bezoekerscentrum en om bij het verste punt te komen, nog eens 10 km verder.
Langs de route rotssculpturen, vergezichten en woestijn. Deze canyon wordt gevormd door de
Colorado River en de Green River, welke laatste uitmondt in de Colorado River. De eerste ligt
erg ver weg in het landschap en is niet te zien, de tweede zien we bij ons bezoek aan Dead Horse
Point:
Het landschap is fascinerend; de canyons zijn zeker 100m diep vanaf de uitzichtpunten.
Het is ook mogelijk om met een 4wd of een off-road motor of per fiets, trails te volgen,
die diep het landschap in gaan. We hebben gefascineerd staan kijken, naar het minigebeuren
onder ons:
Na al dit natuurschoon gezien te hebben, zijn we in de loop van de middag nog even naar
Arches gereden, we kwamen er toch langs. Binnenkomen was geen probleem, de
parkeerplaatsen bij de verschillende bijzondere plekken waren bomvol. We hebben ons
beperkt tot een paar plekjes en de grote Arch van ver aanschouwd, er liepen heel erg veel
mensen bij de boog. Onderstaande foto is met een 200mm gemaakt:
Het is niet vreemd dat er veel mensen nu vakantie hebben en deze regio nu bezoeken,
in de zomer is de temperatuur onaangenaam hoog, zoals we zelf in 2011 hebben meegemaakt.
Dit geldt voor de hele gebied rond Moab.
Donderdag, 5 april 2018
Vandaag vertrokken uit Moab (CO), de drukte achter ons gelaten en naar Monument Valley
gereden. Onderweg nog een laatste arch gepasseerd, verder veel woestijn en steenmassa’s.
Bij Bluff gestopt voor een lunch bij een oude handelspost,
daarna onze weg vervolgd, genietend van de omgeving. Langs de weg naar Monument Valley,
zijn verschillende stops om de bekende rotsformaties vast te leggen. Dat hebben wij natuurlijk ook gedaan. Voor de onderste foto ben ik op de ladder van de rv geklommen, anders kon ik dit beeld niet maken.
Verder op de weg, toen het profiel van het gebergte beter zichtbaar was, stopte er ook een
Amerikaan, hij kwam uit Tennessee en had speciaal voor een foto op deze plek een gitaar en
drank meegenomen. Laat hij nu een fotograaf treffen:
Uitzicht van af de KAOcamping in Monument Valley:
Vrijdag, 6 april 2018
Na een stille en donkere nacht, zo midden in de woestijn, weer verder getrokken door – voor
het gevoel oneindig -woestijngebied. Af en toe een groene oase, vaak nederzettingen van
Navaho indianen, die dan ook handgemaakte snuisterijen proberen te verkopen. Uiteindelijk
aangekomen in Page, daar geluncht, boodschappen gedaan en een stop gemaakt bij de grote
stuwdam. Blijkbaar is e.e.a. van binnen te bekijken, dat hebben we nu afgesproken voor
zaterdagochtend 10:30u.
’s Middags gaan we onder begeleiding van een Navaho de Antilope Canyon bekijken. Dat gebied is alleen op die manier toegankelijk. Het moet de moeite waard zijn. We gaan het zien.
Na de stuwdam door gereden naar een Nationaal Park, om de hoek, dat blijkt een campground te hebben en een jachthaven. Het meer van Page is een kunstmatig stuwmeer, aangelegd voor de energievoorziening. Het ligt in de Coloradorivier.
Zaterdag, 7 april 2018
Vanmorgen naar de Powell dam geweest, daar een rondleiding gekregen, waarbij we boven op de dam mochten komen en diep in de dam in de turbineruimte konden kijken. Fascinerend, om in zo’n immens bouwwerk te staan. De brug ernaast is 200m boven de waterspiegel, de dam is voor belang voor de stroomvoorziening van het hele zuid-westen.
Na de lunch op de camping gebruikt te hebben, zijn we vertrokken naar Page, bij het t
oeristencentrum hebben we een excursie geboekt naar de Antilope Canyon. Deze is niet zelf
te bezoeken, de kloof ligt midden in de woestijn en in Navajo gebied. We krijgen het idee, dat
alleen deze mensen hier excursies naar uitvoeren.
De kloof die wij te zien krijgen is vrij nauw, hoog en zeer grillig gevormd. Het bestaat uit
rode steen, glad geslepen door miljoenen jaren erosie. De gids laat ons diverse vormen zien,
die verschillende namen hebben, een indiaan, een adelaar, een beer enz. De kloof versmalt
op enkele plekken, zodat er weinig ruimte is om te passeren, diegenen die klaar zijn met de
rondleiding komen n.l. al terug. Het is nu duidelijk waarom er geen statieven en rugzakken
mee mochten.
Na terug komst bij het toeristenbureau zijn we nog doorgereden naar HorseShoePoint,
een kromming in de Colorado, die we eigenlijk gezien moeten hebben. Gisteren was het niet
mogelijk om de rv daar te parkeren. Vandaag lukt dat gelukkig wel. Na een forse wandeling
door rode aarde, heuvelopwaarts, met striemende wind voorzien van zand, komen we eindelijk
bij het uitzichtpunt. Het is inderdaad de moeite waard en wat een prettige bijkomstigheid is;
de middagzon geeft sprankeling op het water, dat is er ’s morgens niet. Wel blijkt bij het
bekijken van de opnames, dat de lichtintensiteit te hoog is om doortekening te krijgen, het
wordt een witte vlek. Ok, daar valt mee te leven.
Eénmaal terug op de camping hebben we gegeten onder het genot van een koel biertje.
Tijdens het eten wordt het donkerder en trekt de wind aan, eenmaal binnen breekt het
onweer los. De rv schudt heen en weer, maar alles zit dicht en wij zitten binnen. Vanaf 23u
wordt het vermoedelijk weer droog.
Zondag, 8 april 2018
Toen wij wakker werden scheen de zon al volop, de temperatuur was nog wat fris, maar dat
werd snel anders. Na het ontbijt en de vaat vertrokken naar Hurricane. Onderweg zijn we door
Zion gekomen en hebben daar een wandeling gemaakt en geluncht. Het weer is prachtig.
Zion heeft in tegenstelling tot voorgaande parken meer water en daardoor ook groenere
bomen en struiken. Hier is het voorjaar echt los gebarsten.
Vanaf Zion de weg vervolgd naar Hurricane (UT), daar de KOA camping opgezocht,
ingeschreven en een was gedraaid. Ook dat moet weleens gebeuren. Bij het koken toevallig
even de lpg gecheckt en ontdekt dat die bijna leeg was. We gebruiken het gas voor het koken
en voor het koken van water, voor de vaat. Goed, morgen vullen.
Maandag, 9 april 2018
Na ons vertrek uit Hurricane (UT), hebben we ons voorgenomen om de lpg tank te laten vullen.
De regels zijn hier strenger dan bij ons en het is niet overal verkrijgbaar. Bij het vijfde
tankstation was er lpg op voorraad én iemand aanwezig die het vullen mocht uitvoeren, hoi hoi.
Wij kunnen de komende week weer koken en vaatwassen.
Na een lange rit over de snelweg, Interstate 50, aangekomen in de meest krankzinnige stad
van Nevada, Las Vegas. Eerst een outlet bezocht, gaf nog wat problemen met zoeken naar en
parkeerplek, maar die éénmaal gevonden te hebben, konden we wat winkelen. Een Lelystad
outlet in het kwadraad en ze hebben er hier twee van, één in het noorden van de stad en één
in het zuiden. Vandaar onze weg vervolgd naar de KOA Circus Circus. Een rv ‘camping’, (een
grote plaat asfalt met water, elektra en rioolaansluiting, met plek voor een paar honderd rv’s
in alle soorten en maten). OK, incheckt, plek gezocht en geïnstalleerd. Deze camping is een
deel van het hotel Circus Circus en ligt aan de Strip. De Strip is 2,5 mijl lang en staat aan
weerszijden vol met de meest bizarre hotels, allen voorzien van een casino en vaak bijzonder
luxe winkels. Het geld vloeit hier rijkelijk. Voor zover wij hoorden zitten alle hotels vol!!
Het is hier op en top vakantieseizoen voor
de Amerikanen. ’s Zomers is het hier veel te
heet, dan komen hier alleen Europeanen met
huurcampers, de gekken. In deze stad zijn de
uitersten bizar, mensen die de hele dag aan
een gokapparaat zitten, vakantiegangers die
zich aan van alles te buiten gaan, tot zwervers,
die bedelen om een paar centen. ’s Avonds
komt alles tot leven, want dan koelt het wat af.
Alle verlichting gaat aan en de reclameborden,
de één nog groter dan de ander komen nog
beter uit. Restaurants, ieder hotel heeft er wel
wat, van fastfood tot luxe gelegenheden en
alles vol.
Veel hotels hebben portiers en overdekte taxi
en limousine plaatsen. De grote van de hotels
is enorm, het aantal kamers overweldigend.
Circus Circus heeft bijv 3700 kamers en
is niet echt de grootste.
Het is ondoenlijk om hier te beschrijven wat we zien. We staan hier 2 nachten en gaan dan
door naar Death Valley.
Dinsdag, 10 april 2018
Vandaag Las Vegas bij daglicht, voor zover je buiten blijft. Vanmorgen na het ontbijt eerst
uitgecheckt en weer ingecheckt, zodat we nog een nacht kunnen blijven staan. 2 Nachten
boeken was niet mogelijk bij het reserveren via de site. Dan maar op deze manier.
Daarna naar het einde van de Strip, langs de weg en de gevels van de hotels, een broodje
gegeten bij een Starbucks en daarna onze weg terug gezocht door het doolhof van casino’s en
hotelwinkels. 
Tegen drieën werden we moe van het lopen en winkels kijken, terug via een MacDonalds,
voor een ijskoffie en naar de rv om rustig de krant te lezen bij de airco. Vanavond misschien
nog even terug, morgen onze tocht verder vervolgen.
Overigens is dit de tweede dag dat we de airco in de rv gebruiken, de temperatuur loopt hier
overdag op naar 30C. Gelukkig werkt dit ding. ’s Nachts koelt het langzaam af, zodat het
apparaat uit kan, want slapen met dat ding aan…..
Woensdag, 11 april 2018
Vandaag vertrokken uit het krankzinnige Las Vegas. Gisteravond niet meer naar de stad gegaan,
maar relaxed zitten lezen bij de rv. De temperatuur was aangenaam en we hadden geen zin
meer om van de camping weg te gaan. Las Vegas is ook verkeerstechnisch een gestoorde stad,
op heel veel plaatsen wordt er gesloopt en gebouwd, zowel aan de infrastructuur als aan
gebouwen. Waardoor opstoppingen en omleidingen aan de orde van de dag zijn. Naar het
zuiden toe reed het gelukkig redelijk door, aan de andere kant van de vangrail stond het vast.
De Garmin loodste ons verder op onze route. Wij rijden naar Death Valley.
Onderweg wordt de aanplant steeds woenstijnachtiger en je vraagt je af, hoe mensen hier
kunnen overleven.
Na zo’n 1,5u rijden, de afslag naar het park genomen, waar we rond 13:00u aankomen.
We zijn in de laatste staat van onze reis, Californië (CA).
Een korte stop bij een uitzicht punt laat ons kennismaken met het ruige, 
voormalige vulkaanlandschap, in verschillende tinten. Later in het bezoekerscentrum zullen we nog te weten komen dat er vele mijnschachten
voormalige vulkaanlandschap, in verschillende tinten. Later in het bezoekerscentrum zullen we nog te weten komen dat er vele mijnschachten
in het gebied zijn, goud, talg en borax zijn hier gewonnen.
Na onze – vooraf gereserveerde – plek ingenomen te hebben, hebben we het bezoekerscentrum
bezocht. Dat grenst aan de campingplaats, is ongeveer 10 min lopen, maar er staat zo’n harde
warme wind, dat de afstand 2x zo groot lijkt. We kijken een film over Death Valley en gaan weer
naar de rv. De temperatuur en de wind, die zeker niet in kracht afgenomen is, vallen vies tegen.
Wij besluiten de airco aan te zetten en even een rustpauze van te maken. Wat lezen kan geen
kwaad.
Terwijl ik dit schrijf voel ik onze rv, enorm schudden, we staan dwars op de wind. De rv heet
Four Winds, nou dat weten we. Onwillekeurig komt mij de gedachte op over een kameel en
schip in de woestijn en zo. Blij dat we morgen weer verder trekken naar het westen en de
woestijn achter ons kunnen laten. Wel fijn dat we deze gebieden allemaal kunnen zien,
ik had het niet willen missen, maar ik ben nu wel een beetje uitgekeken op dit klimaat.
Ben benieuwd wat de avond ons gaat brengen, hier is geen lichtvervuiling, dus ik hoop op een
heldere nacht met veel sterren.
Net even 3G aangezet op mijn gsm, hier is geen wifi, prompt kreeg ik een stormwaarschuwing
van de weerapp, fijn. Even verder gekeken, de wind, met windkracht 7 tot 8, blijft aanhouden
tot morgenmiddag. Ok. Dan maar even naar buiten naar het toiletgebouw, het valt niet mee,
met deze wind. 
Bizarre omstandigheden, de temperatuur loopt tegen de 30C, de wind waait met windkracht 7 of 8, het is net een super föhn.
Bizarre omstandigheden, de temperatuur loopt tegen de 30C, de wind waait met windkracht 7 of 8, het is net een super föhn.
Met dank aan Tonie heb ik de naam van mijn blog aangepast en dat is nu meer van toepassing
dan ooit; van sneeuwstorm tot zandstorm. En bedankt, Tonie.
Donderdag, 12 april 2018
De nacht vol sterren is niet gelukt, één en al bewolking, gelukkig viel de wind weg rond 02:00u,
daarvoor leek het nog of we op een zeilboot lagen.
De temperatuur viel gelukkig terug naar zo’n 20C. Toch nog wat kunnen slapen.
Bij zonsopkomst, bijna windstil dus, mooie structuren in het landschap gezien, buiten kunnen
ontbijten en tijdens de vaat trok de wind alweer aan tot stormkracht. Geluk gehad dus.
Onze weg vervolgd door Death Valley, inderdaad, zo doods als het maar kan. Bij kruisingen
van wegen een enkele nederzetting, doorgaans met koffie, een motel en soms een tankstation.
Eerste levensbehoeften dus.
Onze route leidt ons door bergachtig landschap, rotsen, rotsen, rotsen, l
age struikjes, zand etc. Wel bijzonder om een keer te zien, de horizon vertroebeld door het overwaaiende zand en stof. Een enkele keer vangen we een blik op van bergen, die we nog gaan passeren. Ik kan me voorstellen dat men hier geoefend heeft voor maanlandingen. Als de maan
er zo uit ziet, hoef ik er niet te wonen.
Onze rit gaat verder door verschillende woestijnlandschappen 
om na het passeren van nog een bergpas over te gaan in groene heuveltoppen, een smalle
bergweg, korte bochten en dode, ruw gevormde, kale bomen. Tijdens het dalen voelen we
dat de lucht warmer wordt en zien we groene heuveltoppen verschijnen en daarbij groene
weides met zelfs her en der koeien. Een enkele zwarte gier vliegt ons voorbij en we zien
roekeloze eekhoorns de weg oversteken. Hier komt nauwelijks verkeer.
We vervolgen onze weg naar de KOA camping in Visalia (CA), voordat we de snelweg opgaan
rijden door een gebied met zeer veel druivenstruiken en fruitbomen, voor zover het oog reikt.
Pick-ups rijden af en aan, mensen met een Latino uiterlijk achter het stuur.
Wij zijn vanmorgen gestart in t-shirt en korte broek, nu wij op de camping in Visalia zitten,
is er een lange broek en een trui voor in de plaats gekomen. Het is wat frisser dan vanmorgen.
We zijn aangekomen om de KAO in Visalia (CA). Vanaf hier kunnen we het Sequoia National
Park bezoeken. Hier blijven we twee nachten en gaan we verder naar San Francisco,
de eindbestemming van onze reis.
Vrijdag, 13 april 2018
Na een verrassend koude nacht, ik moest zelfs mijn muts weer opzetten rond 04.15u, een frisse
ochtend met veel zon en koffie van de KOA.
Wij zijn vertrokken naar het Sequoia National Park, het is maar 1 uur rijden hier vandaan,
dat is niks, naar Amerikaanse normen. Bij de ingang bleek dat er wegwerkzaamheden waren en
dat er geen voertuigen langer dan 22ft door konden. Vanwege de winter waren enkele wegen
afgesloten. Wij konden wel doorrijden naar het bezoekerscentrum.
Bij het bezoekerscentrum nog eens gevraagd en daar werd gezegd dat alles open was tot en
met 22ft, behalve enkele winterafsluitingen. Ok, we hebben het er op gewaagd.
Als het niet mogelijk was zouden we vast wel staande gehouden worden.
De weg was zeer kronkelig,haarspelden en vaak een maximum snelheid van 10-15m/h, zo’n
25 tot 30km/u. Het was veel klimmen, de rv in een klimversnelling en de weg was prima.
Opeens remlichten en ja, hoor, stoplichten, van die tijdelijke. Geen wegwerker te zien.
Mocht onze rv toch langer zijn dan 22ft, dan zou zich een probleem voordoen, met
onbekende gevolgen. Na nog geen 5 minuten wachten konden we doorrijden. De bergweg
was deels afgezet, zodat het één rijbaan werd en iedereen in file er langs moest. Het was af
en toe benauwd, maar na de nodige slingerbewegingen, overhangende takken en uitstekende
rotsen, kwamen we voorbij de werkzaamheden. Geen mens gezien en gelukkig geen schade.
Of onze rv 22ft is of langer…..we konden het nergens vinden.
Door gereden naar de volgende parkeerplaats en vol verbazing de aanwezige sneeuw bewonderd,
we zaten boven de 2700m!!
grootste ter wereld (84m). Dat was best imposant.
De tweede parkeerplaats had minder sneeuw, maar daar stonden de sequoia’s en ook de
Onze weg vervolgd, niet meer langs de werkzaamheden, maar naar de noordkant van het park, zodat we nog even konden stoppen bij een uitzichtpunt op Kings Canyon:
Goh, waar hadden we die naam eerder gezien? Niet op dit halfrond.
Ook hier weer wat slingerde wegen naar beneden, langs wegen die nauwelijks op de kaart
stonden, maar wel door Garmin herkend werden. Op die manier toch weer op bijna zeeniveau
gekomen, boodschappen gedaan en weer terug naar de camping. Overigens kun je hier in de
States best wel goede kwaliteit maaltijden kopen, zelfs voor in de magnetron. Vers fruit en
groeten zijn ook wel te vinden, ze doen hun best, vergeleken met 7 jaar geleden, maar zoals
bij ons is het nog niet. Zal ook best moeilijk worden om een degelijk niveau te halen, de
afstanden zijn hier dermate, zowel van producent, als naar de winkels, als naar de consument,
dat is niet te vergelijken met Nederland. Om van het extremere klimaat nog maar te zwijgen.
Een prachtig stuk natuur gezien, iets dat we niet hadden kunnen verzinnen. Gelukkig ook
geen beren op de weg…..
Overigens hebben we onze plannen aangepast v.w.b. onze voorlaatste stop, wij hebben besloten
om niet naar San Francisco te gaan, veel te druk om te rijden met de rv en geen fijne
beschikbare campingplaats bij ‘down town’. Wij hebben een camping gereserveerd bij
Monterey, dicht bij de baai en de Monterey Bay, aan de kust. Daar gaan wij morgen naar toe
en vertrekken we dinsdagochtend om de rv bij El Monte in te leveren. Vanaf deze locatie is het
ook makkelijk naar Dublin te rijden.
Tijdens deze vakantie hebben we contact gehad met medereizigers, dat begon al in Chicago,
een grote groep Nederlanders, die éénzelfde reis als wij geboekt hadden. Daar waren overigens
ook Duitsers bij. Op de campings spraken we vaak Amerikanen, die om wat voor reden dan ook
onderweg waren. Ook mensen die in een mobile home woonden omdat ze en huisdier hebben
en dat is niet toegestaan in huurwoningen. Of – schrijnend – mensen die om gezondheids-
redenen niet meer in hun huis kunnen wonen, want de gezondheidszorg slokt hun kapitaal,
lees: huis, op.
Ook een Canadees gesproken die volgend jaar naar Amsterdam komt, maar er geen idee van
heeft waar Nederland nu precies ligt. Ik heb het hem laten zien op de IPad, maar of dat iets
duidelijker maakte….Hij vroeg ook of je kon jagen in Nederland, stomverbaasd was zijn reactie
op mijn antwoord, dat wij in Nederland geen roofdieren hadden die je af mocht schieten,
onbestaanbaar!!
Verder wordt er, zodra je een winkel binnenkomt, gevraagd waar je vandaan komt; een
enkele keer heb ik geantwoord; ‘van buiten’. Dat wordt niet begrepen. Nederlandse humor,
denk ik.
Onze uiteindelijke route, om en nabij 3800 mijlen.
Zaterdag, 14 april 2018
Vandaag een relatief saaie rit over 2 snelwegen naar ons laatste kampeeradres. Wij hebben
gekozen voor een KOA camping bij Santa Cruz, aan de baai van Monterey. De rit viel niet mee,
erg drukke en slechte wegen, vaak met gaten in het wegdek. We zijn nog even gestopt bij een
outlet centrum onderweg, maar hier werd de drukte van het verkeer en iedere winkel waar je
binnenstapt wordt je aangesproken met de kortingen van die dag en vooral wie je heeft
aangesproken. Bij het afrekenen valt het op dat iedere keer wordt gevraagd, wie je heeft
geholpen. Werken op provisiebasis is hier duidelijk van toepassing. In een enkele winkel
werden we zelfs wel 3 tot 4 keer door dezelfde persoon aangesproken en evenzoveel keren
werd haar naam genoemd, opdat we die maar niet zouden vergeten!! Best irritant.
Doorgereden naar ons laatste overnachtingsadres, dat bleek een heus Amerikaans vakantiekamp
te zijn. Veel kinderen, hier zijn de schoolvakanties nog steeds bezig, denk ik.
Na een rustpauze even in de benen en na nagevraagd te hebben, bleken we met 20 minuten
lopen!! op het strand te kunnen komen. Dat dat mogelijk is!! Alles hier hier op auto gebaseerd.
Zie hier het uitzicht over de Stille Oceaan:
In 2015 stonden we nog aan de andere kant van deze plas.
Zondag, 15 april 2018
Een zonovergoten ochtend, waarop we onderweg zin gegaan, met vele anderen, bleek eenmaal,
naar Monterey Bay. Een vissersplaatsje aan de zuidkant van de baai, waar Santa Cruz aan
gelegen is. Dit plaatsje heeft een leuke werf, waar talloze zeehonden en aalscholvers te zien zijn.
Maandag, 16 april 2018
Vandaag schoonmaak- en inpakdag, tanken, zowel benzine als propane (lpg). Alles moet schoon
en vol ingeleverd worden. Na het tanken nog even een korte d-tour gemaakt om een laatste blik
op de kust te leveren:
We hebben een prima reis gemaakt, tot nu toe zonder tegenslagen en met veel mooi weer.
De nachten vaak koud, maar dan zijn de dagen weer warm. Behalve hier aan de kust in
Califonië, dat is ongeveer een zeeklimaat. We hebben wel geluk gehad, sneeuw, tornado’s
en aardbevingen zijn ons bespaard gebleven. Ondanks dat onze laatste camping gelegen
is aan de San Andreas Road!!
Morgen op tijd op en de rv inleveren, daarna naar het vliegveld en om 19:15u vliegen.
Dinsdag, 17 april 2018
De wekker gaat om 06:30u, na weer een koude nacht, op tijd eruit. Douchen, ontbijten, afval
verzamelen en nog bruikbare goederen bij de buren gedropt, die waren er blij mee.
We storten ons in de ochtendspits om de rv voor 11:00u af te leveren. De planning loopt door
de files natuurlijk uit, maar met en half uur vertraging komen we bij El Monte in Dublin.
De tank niet optimaal gevuld, maar dat mogen ze zelf regelen. Wij gaan dit verkeer niet meer in.
Na de nodige administratieve afhandelingen, meer mijlen gereden dan gekocht, mankementen
gemeld, naar de koffie en wachten op de shuttle voor het vliegveld.
Deze komt ons tegen 12:00u ophalen en 45 min later staan wij in de rij te wachten, na het
afgeven van de bagage, de douane, volgt de securitycheck en zonder bijzonderheden kunnen
we door. Nu de tijd doorbrengen tot het boarden. Na lange vlucht van 14u, in Zürich overgestapt
naar Schiphol, waar we uiteindelijk woensdag tegen 19:30u arriveren en opgehaald worden
door Karen. Vermoeid maar voldaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten